Het sacroiliacale (SI) gewricht is de verbinding tussen de wervelkolom en het bekken.
Op het SI-gewricht hechten diverse banden (ligamenten) en spieren aan. De functie van het SI-gewricht is om stabiliteit de creëren. Het gewricht vangt eveneens de krachten op die op het bekken inwerken en verdeelt deze over heupen en benen.
Pijn van het SI-gewricht kan binnen het gewricht ontstaan, of het gevolg zijn van druk buiten het gewricht. SI-gewrichtspijn is de oorzaak van lage rugpijn bij 16-30% van de patiënten.

Risicofactoren voor het ontwikkelen van SI-gewrichtspijn zijn: verschil in beenlengte, een abnormaal gangpatroon, ongeval, zwangerschap, scoliose, operatie met fusie van wervels in de lage rug.

De pijn bevindt zich in meer dan 90% van de gevallen in de bil, maar kan ook in de lage rug en de liezen optreden. In zeldzame gevallen straalt de pijn uit naar hoger in de rug, de buik of tot in het been.  De pijn neemt toe na langdurig zitten, opstaan van een stoel, in- en uitstappen uit de wagen, traplopen en omrollen in bed. Vaak hebben personen met SI-gewrichtspijn ook meer moeite met het aan- en uittrekken van sokken en schoenen. 

SI-gewrichtspijn wordt vaak verward met andere soorten lage rugpijn.

Eerst wordt er gekeken of er geen ernstige onderliggende ziekte de klachten kan verklaren: de zogenaamde rode vlaggen worden uitgesloten.

De diagnose wordt gesteld op basis van de klachten. De aard van de pijn en het verloop van de huidige klacht wordt volledig uitgevraagd.

Bij lichamelijk onderzoek wordt op specifieke plaatsen gedrukt en er worden provocatietesten gedaan. Door de grootte en beperkte beweeglijkheid van het SI-gewricht moet grote kracht worden uitgeoefend om het gewricht onder druk te zetten en de pijn uit te lokken.

Aanvullend onderzoek is soms noodzakelijk, zoals beeldvorming als een onderliggend probleem wordt vermoed (bijvoorbeeld een breuk of tumoren).

De behandeling van SI-pijn bestaat vaak uit een combinatie van verschillende behandelingen. In de eerste fase worden medicijnen (ontstekingsremmers, paracetamol en middelen tegen zenuwpijn) en  fysiotherapie ingezet, vaak in combinatie met een TENS-apparaat. Morfine-achtigen worden ontraden bij deze vorm van pijn vanwege de mogelijke ontwikkeling van afhankelijkheid. Wanneer deze behandelingen geen uitkomst bieden kan een aanvullende invasieve pijnbehandeling uitgevoerd worden.

Om de diagnose te bevestigen kan een proef blokkade van het SI-gewricht uitgevoerd worden ter diagnostiek. Als de pijnklachten hiermee voor minstens de helft verminderen zijn aanvullende invasieve pijnbehandelingen mogelijk. Deze “definitieve” behandeling (intra-articulaire injectie met corticoïd en/of RF-denervatie van het SI-gewricht) wordt niet langer vergoed. In het Bravis Pijncentrum wordt deze behandeling nog wel uitgevoerd, maar dan tegen eigen kosten. Mocht u hiervoor in aanmerking komen, dan wordt dat ALTIJD met u besproken op het spreekuur.

Bij het onderzoek naar en behandeling van sacroiliacale gewrichtspijn kunnen meerdere specialisten betrokken zijn. Veelal zijn dit de orthopeed en pijnarts. Op indicatie kunnen revalidatiearts, psycholoog en fysiotherapeut hierbij betrokken zijn.

Als het vermoeden bestaat dat de pijn naast lichamelijke klachten ook andere, niet-lichamelijke klachten veroorzaakt, kunnen psycholoog, psychosomatisch fysiotherapeut of revalidatiearts ingeschakeld worden om mee te kijken naar uw klachten. Het biopsychosociaal pijnmodel wordt dan met u besproken.

Het kan dus voorkomen dat uw klachten gecombineerd behandeld worden door meerdere specialismen.