De tussenwervelschijven (discus intervertebralis) zijn een soort van elastische stootkussens of ‘schokdempers’ tussen twee opeenvolgende wervels. 

De oorzaak van lage rugpijn is vaak het gevolg van het feit dat we als mens rechtop lopen. De kracht die hierbij op de tussenwervelschijf wordt uitgeoefend kan in bepaalde houdingen (te) grote vormen aannemen.

In het proces van ouder worden zien we dat de tussenwervelschijf, die van nature veel water bevat, langzaam uitdroogt. Door deze uitdroging wordt de tussenwervelschijf minder veerkrachtig en is ze ook gevoeliger voor het ontstaan van scheurtjes in de harde buitenring of kunnen er stukjes gaan afbrokkelen.

Bij overbelasting van de rug kan zo een plotse pijnscheut optreden. De rug zal dan geblokkeerd aanvoelen en elke beweging lijkt de pijn erger te maken. De opgetreden pijn verdwijnt gelukkig spontaan als de scheurtjes in de tussenwervelschijf genezen.

Soms ontstaat bij deze genezing littekenweefsel dat kan zorgen voor prikkeling van de pijngevoelige zenuwen. Dit kan de aanleiding zijn voor het optreden van nieuwe pijnlijke episodes of chronische rugpijn.

Mensen met pijn door discopathie hebben lage rugpijn die toeneemt bij zitten, vooroverbuigen, tillen van gewichten of bij drukverhogende momenten (hoesten, niezen, persen). De pijn vermindert bij liggen en wandelen, fietsen gaat meestal ook zonder problemen. De pijn situeert zich meestal in de lage rug en straalt meestal niet uit naar de benen.  Als de pijn wel uitstraalt naar de benen is dit vaak aan de achterzijde van de bovenbenen.

Eerst wordt er gekeken of er geen ernstige onderliggende ziekte aanwezig is die de klachten kan verklaren: de zogenaamde rode vlaggen worden uitgesloten.

De diagnose wordt gesteld op basis van de klachten. De aard van de pijn en het verloop van de huidige klacht wordt volledig uitgevraagd. Tevens wordt bij chronische rugpijn een inschatting gemaakt van de lichamelijke en psychologische factoren die de pijn in stand houden.

Het lichamelijk onderzoek omvat onderzoek van de pijnlijke zone, actief en passief bewegingsonderzoek en neurologisch onderzoek.

Röntenfoto en MRI-scan tonen bij discopathie afplatting van de tussenwervelschijf en zwart worden van de discus door uitdroging (de zogenaamde ‘black disc’).

Niet in alle gevallen is aanvullend onderzoek noodzakelijk. Beeldvormende onderzoeken zijn nodig wanneer een onderliggend probleem wordt vermoed (bijvoorbeeld een breuk of tumoren). Soms wordt beeldvormend onderzoek (MRI of radiologisch onderzoek) gebruikt om de behandelmogelijkheden te onderzoeken of om een invasieve pijnbehandeling voor te bereiden.

Het is van groot belang om de wervelkolom goed te ondersteunen. Een belangrijk onderdeel hiervan is het trainen van onze ‘core stability’. Bij dit type oefentherapie worden het geheel van rug- en buikspieren getraind, omdat dit als het ware ons lichaamseigen corset is.

Ter ondersteuning wordt vaak medicatie opgestart. In bepaalde gevallen kan een meer invasieve behandeling aangewezen zijn. Deze behandeling wordt bij zuiver lage rugpijn niet meer vergoed. Mocht deze behandeling voor u een optie zijn, dan wordt dat met u besproken door uw pijnspecialist waarbij ook de vergoeding ALTIJD uitgebreid aan u wordt toegelicht.

Bij het onderzoek naar en behandeling van pijn door discopathie kunnen meerdere specialisten betrokken zijn. Veelal zijn dit de orthopeed en pijnarts. Op indicatie kunnen revalidatiearts, psycholoog en fysiotherapeut hierbij betrokken worden.

Bij de behandeling zal altijd een rol zijn voor ontstekingsremmers en paracetamol. Ook amitryptylline, pregabaline, gabapentine en/of duloxetine kunnen voorgeschreven worden. Dit zijn medicijnen die tegen zenuwpijn kunnen helpen, naast hun oorspronkelijk gebruik tegen epilepsie en depressie. Morfine-achtige pijnstillers worden afgeraden bij rugpijn door discopathie vanwege het risico op het ontwikkelen van afhankelijkheid.

Naast pijnstillers worden vaak fysiotherapie en TENS ingezet. Hier wordt dan gestart met core stability training en oefeningen om de soepelheid te bevorderen.

Als dit allemaal niet helpt valt een invasieve behandeling te overwegen. Bij rugklachten zonder uitstraling in het been worden deze invasieve pijnbehandelingen niet langer vergoed. Op het pijncentrum worden een aantal niet-vergoede behandelingen alsnog uitgevoerd, zoals denervatie van de lumbale facetgewrichten of epidurale injecties. Wanneer een behandeling niet vergoed wordt, en u daar mogelijk voor in aanmerking komt, krijgt u dit ALTIJD op het spreekuur te horen.

Als het vermoeden bestaat dat de pijn naast lichamelijke klachten ook andere, niet-lichamelijke klachten veroorzaakt, kunnen psycholoog, psychosomatisch fysiotherapeut en revalidatiearts ingeschakeld worden om mee te kijken. Het biopsychosociaal pijnmodel wordt dan met u besproken.

Het kan dus voorkomen dat uw klachten gecombineerd behandeld worden door meerdere specialismen.