Als er voldoende ruimte tussen de onderste ribben en de bekkenkam zit is er uiteraard geen probleem. Als die ruimte echter kleiner wordt door bijvoorbeeld ouder worden, slechte houding of botontkalking, zakken de wervels langzaam in elkaar en zakken de onderste ribben richting de bekkenkam. De onderste ribben, de uiteinden zakken dan tegen de bekkenkam aan en dat veroorzaakt pijn.

Er is sprake van pijn laag in de zij die continue zeurend aanwezig is en zo nu en dan toeneemt. De klachten worden vaak verergerd door bepaalde houdingen en/of bewegingen waarbij de rib nog harder tegen de bekkenrand aangeduwd wordt. Ook na lang zitten of staan en lang lopen kan de pijn toenemen. Het liggen op de aangedane zijde kan vervelend zijn. De pijn is enkel- of dubbelzijdig gelokaliseerd.

De aard van de pijn en het verloop van de huidige klacht wordt volledig uitgevraagd. Bij chronische pijn wordt er een inschatting gemaakt van de lichamelijke en psychologische factoren die de pijn helpen in stand houden.

Lichamelijk onderzoek omvat onderzoek van de pijnlijke zone, actief en passief bewegingsonderzoek en neurologisch onderzoek.

In sommige gevallen is aanvullend onderzoek nodig, echter vaak zijn deze onderzoeken al eerder verricht.

Met pijnstillers zoals paracetamol en/of ontstekingsremmers kunnen de pijnklachten verminderen. Ook morfine-achtigen kunnen mogelijk wat doen, maar worden afgeraden omdat het bijdragende effect niet hoog is en er kans bestaat op afhankelikkheid. De voorkeur zijn de ontstekingsremmers. Ook middelen tegen zenuwpijn kunnen hier een rol spelen.

Naast pijnmedicatie kan TENS therapie worden voorgeschreven. TENS is een afkorting voor Transcutane Elektrische Neuro Stimulatie. Bij deze behandeling wordt via elektrode pleisters zwakke elektrische stroompjes toegediend om de pijn te verminderen.

In sommige gevallen van ernstige pijn kan een lokale infiltratie of electrische behandeling (PRF) van de onderste tussenribzenuw een oplossing zijn. Ook kan een behandeling van de facetgewrichtjes van de borstwervels overwogen worden.

Als het vermoeden bestaat dat de pijn naast lichamelijke klachten ook andere, niet-lichamelijke klachten veroorzaakt kunnen psycholoog, psychosomatisch fysiotherapeut en revalidatiearts mogelijk een bijdrage leveren in het behandelplan. Het biopsychosociale pijnmodel zal dan met u worden besproken.

Het kan dus voorkomen dat uw klachten gecombineerd behandeld worden door meerdere specialismen.