De meest voorkomende oorzaken zijn buikoperaties (liesbreukoperatie, keizersnede, blinde darm operatie, nieroperatie) en zwangerschap. Er kan een (on)volledige laesie van de zenuwen gebeuren, waardoor een neuroom  gevorm kan worden. Er kan ook schade ontstaan door manipulatie van de zenuw tijdens de ingreep (oprekken, pletten). De zenuw kan ook bekneld raken bij het plaatsen van een mesh of hechtingen. Dit zijn allemaal directe gevolgen van de manipulatie tijdens de operatie. Er kan ook laattijdige zenuwschade ontstaan door het ontstekingsproces dat zich na de operatie afspeelt in het geopereerde gebied. Dit is meestal een reactie van het lichaam op het plaatsen van een net.

Een beknelde zenuw geeft klachten die vaak als brandend en stekend worden omschreven. De pijnklachten stralen vaak uit naar de binnenzijde van het bovenbeen, de voorzijde van het been, de schaamstreek of zelfs de rug. Meestal is er continu een doffe pijn aanwezig en treden er regelmatig pijnlijke steken op. Dit kan ook `s nachts gebeuren, wat een gestoorde nachtrust tot gevolg heeft.

Bij chronische pijn in de buik- en liesstreek kan de diagnose meestal gesteld worden op basis van het klinisch beeld. De klachten kunnen vaak gelinkt worden aan een chirurgische ingreep in het liesgebied. De pijn bevindt zich in de onderbuik, lies- en/of schaamstreek en wordt beschreven als onplezierig, stekend en brandend van aard.

Bij lichamelijk onderzoek van het gebied kan er een verminderd gevoel voor aanraking aanwezig zijn of kan een niet pijnlijke aanraking als gevoelig of pijnlijk worden ervaren. Soms is de pijn op te wekken door op het verloop van de zenuw te tikken (teken van Tinel). Bij het maken van draaibewegingen met de heup kan de pijn ook uitgelokt of verergerd worden.

Chronische pijn in de lies na een liesbreukoperatie verdwijnt in de meeste gevallen spontaan. Dit kan tot 2 jaar na de operatie duren.

Als de pijn niet verdwijnt na gebruik van paracetamol en/of ontstekinsremmers kan medicatie tegen zenuwpijn geprobeerd worden (amitriptyline, pregabaline). Dit zijn medicijnen die tegen zenuwpijn kunnen helpen, naast hun oorspronkelijk gebruik tegen epilepsie en depressie.

Ook crèmes en pleisters met lidocaïne of capsaïcine kunnen helpen tegen de pijn. Morfine-achtigen hebben minder voorkeur vanwege de kans op het ontwikkelenvan afhankelijkheid.

TENS is een optie die zeker geprobeerd moet worden.

Bij hardnekkige gevallen kan een injectie met lokale verdoving en corticosteroïden gedaan worden. Eventueel aangevuld met een electrische (PRF) behandeling. Er zijn vaak meerdere behandelingen nodig om een goede pijnreductie te bekomen.

Als het vermoeden bestaat dat de pijn naast lichamelijke klachten ook andere, niet-lichamelijke klachten veroorzaakt kunnen psycholoog, psychosomatisch fysiotherapeut en revalidatie een belangrijke bijdrage leveren om te leten omgaan met de pijn. Het biopsychosociale pijnmodel zal dan met u worden besproken.

Het kan dus voorkomen dat uw klachten gecombineerd behandeld worden door meerdere specialismen.